Dick OostraGelukkig verkeren er op dit ondermaanse een paar kleine scheppertjes
die de laatste restjes stilte nog weten te vinden.
Én te vangen. In verf. Dick Oostra (1946) is er zo een.
Deze stilte lijkt haast synoniem te moeten zijn aan mensvijandig,want de mens is immers haar grootste belager.Tegelijkertijd is die mens de enige die haar bewust kan genieten.
Daarom wellicht zijn er in het werk van Oostra ook sporen van mensen te vinden. Sporen die in een respectvolle verhouding tot haar staan: een dijkhuisje, bruggetje, meerpaal of een kerkje.
Bezinningsmonumenten aan de rafelranden van wat een paradijs had kunnen blijven. Tekst: Rob Mohlmann Zie voor meer werk: http://www.dickoostra.nl Geen agendapunten beschikbaar
|